Terapia światłem czerwonym w leczeniu krótkowzroczności – spostrzeżenia z ostatnich badań klinicznych
Krótkowzroczność to wada wzroku, która upośledza widzenie na odległość. Tradycyjne metody poprawy ostrości wzroku obejmują okulary, soczewki kontaktowe i różne zabiegi chirurgiczne. Korygują one wadę wzroku, ale nie wpływają na jej przebieg. Niemniej krótkowzroczność zwiększa ryzyko wielu chorób okulistycznych. W związku z tym rośnie zainteresowanie metodami hamowania progresji krótkowzroczności. Ostatnie badania skupiają się między innymi na terapii światłem czerwonym (RLRL). Ten wpis na blogu analizuje wyniki badania klinicznego, które podkreśla potencjał terapii światłem czerwonym w hamowaniu progresji krótkowzroczności
Badanie i jego wyniki
W badaniu klinicznym wzięło udział 81 chińskich dzieci w wieku od 6 do 16 lat, które poddano leczeniu RLRL przez sześć miesięcy. Wyniki były obiecujące:
- Progresja krótkowzroczności – grupa leczona RLRL doświadczyła zmniejszenia progresji krótkowzroczności o 0,167 dioptrii (D).
- Wydłużenie osiowe – odnotowano znaczący spadek wydłużenia osiowego gałki ocznej o 0,101 milimetra w porównaniu z osobami, które otrzymały leczenie pozorowane.
- Bezpieczeństwo – nie odnotowano żadnych zdarzeń niepożądanych związanych z leczeniem, co potwierdza bezpieczeństwo terapii RLRL.
Porównanie skuteczności – terapia światłem czerwonym a okulary jednoogniskowe
W badaniu porównano również terapię światłem czerwonym z jednoogniskowymi okularami. Wykazano, że terapia światłem czerwonym jest skuteczniejsza od zwykłych okularów jednoogniskowych.
Potencjalne mechanizmy
Chociaż dokładne mechanizmy, poprzez które terapia światłem czerwonym wpływa na progresję krótkowzroczności, nie są w pełni zrozumiałe, postawiono hipotezę, że może ona wpływać na grubość naczyniówki i na przepływ krwi przez oko. Zmiany te mogłyby odwrócić patologiczne procesy prowadzące do wydłużenia gałki ocznej.
Mocne strony, ograniczenia i przyszłe kierunki terapii światłem czerwonym
Mocne strony badania obejmują jego rygorystyczne założenia (randomizowane, podwójnie zaślepione, kontrolowane) i niski wskaźnik rezygnacji, które nadają wiarygodności wynikom. Na uwagę zasługują jednak również ograniczenia:
- Czas trwania – okres sześciu miesięcy mógł nie być wystarczająco długi, aby zaobserwować pełne efekty terapii.
- Możliwość uogólnienia – wyniki z określonej grupy demograficznej (dzieci z Chin) mogą nie mieć uniwersalnego zastosowania.
- Pokrywanie się z COVID-19 – wzrost czasu spędzanego przed ekranem spowodowany pandemią mógł wpłynąć na postęp krótkowzroczności, chociaż czynnik ten był w równym stopniu obecny w obu badanych grupach.
Badanie sugeruje, że dłuższa obserwacja i bardziej zróżnicowana badana populacja mogą zapewnić głębszy wgląd w skuteczność i mechanizmy terapii światłem czerwonym.
Podsumowanie
Badanie to dostarcza przekonujących dowodów na to, że terapia światłem czerwonym może być skuteczną i bezpieczną opcją kontrolowania progresji krótkowzroczności u dzieci. Brak działań niepożądanych i potencjał rzeczywistego odwrócenia progresji krótkowzroczności sprawiają, że terapia światłem czerwonym jest ekscytującą nowością w okulistyce. Konieczne są dalsze badania i szerzej zakrojone próby, aby w pełni zrozumieć potencjał tej metody i ustalić precyzyjne wytyczne dotyczące jej stosowania.
Bibliografia
https://www.aaojournal.org/action/showPdf?pii=S0161-6420%2822%2900669-8
