Stożek rogówki – przyczyny, diagnoza i leczenie

Stożek rogówki to rzadka choroba rogówki, w której centralna lub paracentralna część rogówki ulega postępującemu ścieńczeniu i wystromieniu, powodując nieregularny astygmatyzm. W niniejszym artykule przedstawimy szczegółowe informacje na temat tego schorzenia, jego przyczyn, objawów, diagnostyki, leczenia oraz rokowań.

Etiologia – przyczyny stożka rogówki

Przyczyna stożka rogówki nie została do końca wyjaśniona, ale sugeruje się, że rolę w patogenezie tej choroby odgrywają czynniki dziedziczne i środowiskowe. Szacuje się, że 8% przypadków wynika z mutacji genetycznych, a 92% z czynników środowiskowych. Dziedziczenie stożka rogówki nie jest jednak ani wyraźne, ani przewidywalne, choć zgłaszano dodatnie wywiady rodzinne. Częstość występowania stożka rogówki wynosi około 1 na 700 osób.

Czynniki ryzyka stożka rogówki

• Pocieranie oczu, związane z atopią lub wiosennym zapaleniem spojówek
• Bezdech senny
• Zaburzenia tkanki łącznej
• Zespół wiotkiej powieki
• Retinitis pigmentosa
• Dodatni wywiad rodzinny
• Zespół Downa
• Zmiany hormonalne w ciąży
• Niedoczynność tarczycy

Profilaktyka

Nie udowodniono skutecznej strategii zapobiegawczej. Pacjentom zaleca się unikanie pocierania oczu – unikanie alergenów i leczenie chorób powierzchni oka może pomóc zmniejszyć podrażnienie oczu i tym samym pocieranie oczu.

Diagnostyka

Większość przypadków stożka rogówki jest obustronna, ale często asymetryczna. Początek zwykle występuje we wczesnym okresie dojrzewania i postępuje do połowy lat 20. i 30. Często występuje historia wielokrotnych zmian recept na okulary, które nie korygują w pełni widzenia.

Badanie fizykalne

Pełne badanie oczu powinno być przeprowadzone u każdego pacjenta podejrzanego o stożek rogówki. Powinny być wykonane odpowiednie badania dodatkowe oceniające krzywiznę rogówki, astygmatyzm i grubość rogówki.

Objawy stożka rogówki

• Postępujący astygmatyzm
• Keratometria wykazująca wysoki astygmatyzm i jego nieregularność
• Ścieńczenie rogówki, zwłaszcza w dolnej części
• Pierścień Fleischera (osad żelaza)
• Prążki Vogta (delikatne, pionowe prążki w zrębie rogówki)

Diagnostyka kliniczna stożka rogówki

Diagnostyka stożka rogówki opiera się wywiadzie, badaniu przedmiotowym oraz badaniu topografii rogówki.

Procedury diagnostyczne

• Badanie lampą szczelinową
• Badanie wartości K
• Pachymetria ultradźwiękowa
• Topografia rogówki

Leczenie stożka rogówki

Celem leczenia jest zapewnienie funkcjonalnej ostrości wzroku i zatrzymanie zmian w kształcie rogówki, jeśli postępują. W łagodnych przypadkach stożka rogówki można stosować okulary lub miękkie soczewki kontaktowe. Większość pacjentów wymaga sztywnych gazoprzepuszczalnych soczewek kontaktowych, które neutralizują nieregularny astygmatyzm rogówki. Pacjenci, którzy nie tolerują soczewek kontaktowych lub nie uzyskują akceptowalnej poprawy wzroku, mogą wymagać interwencji chirurgicznej.

Leki

Leczenie medyczne obejmuje stosowanie kropli do oczu i unikanie pocierania oczu. Pacjenci powinni być regularnie monitorowani pod kątem progresji choroby i odpowiedniego dopasowania soczewek kontaktowych.

Chirurgia

Metoda hamowania progresji stożka rogówki to cross-linking. Ponadto, chirurgia jest opcją dla pacjentów, którzy nie tolerują soczewek kontaktowych lub nie uzyskują akceptowalnej poprawy wzroku. Opcje chirurgiczne obejmują segmenty pierścieni rogówkowych, keratoplastykę głęboką przednią (DALK) i keratoplastykę drążącą (PK).

Bibliografia

https://my.clevelandclinic.org/health/diseases/14415-keratoconus