Hydrofobowe vs hydrofilowe trójogniskowe soczewki wewnątrzgałkowe – kluczowe różnice

Wybór odpowiedniej trójogniskowej soczewki wewnątrzgałkowej (IOL) jest kluczowym elementem dla pacjentów po operacji zaćmy lub ekstrakcji przezroczystej soczewki. Współczesny rynek oferuje soczewki wykonane z materiałów hydrofobowych i hydrofilowych, które różnią się pod względem konstrukcji optycznej, właściwości materiałowych i osiąganych wyników wizualnych. Najnowsze badania porównały modele soczewek AT ELANA (hydrofobowe) i AT LISA tri (hydrofilowe), dostarczając cennych informacji dla lekarzy i pacjentów. Przyjrzyjmy się kluczowym różnicom między tymi dwoma typami soczewek.
Materiał soczewek – hydrofobowy kontra hydrofilowy
- Hydrofobowe soczewki (AT ELANA) – wykonane z akrylu o niskiej zawartości wody, co zmniejsza ryzyko przyciągania osadów, takich jak białka. Charakteryzują się również większą stabilnością optyczną w długim okresie.
- Hydrofilowe soczewki (AT LISA tri) – zawierają większą ilość wody, co może poprawiać ich elastyczność podczas implantacji. Jednak ich powierzchnia jest bardziej podatna na osady w czasie.
Konstrukcja optyczna soczewek
Oba modele mają zbliżone wzory dyfrakcyjne, które dzielą światło na trzy ogniska: dalekie, pośrednie i bliskie. Różnice w alokacji światła mogą jednak wpływać na jakość widzenia:
- AT ELANA – alokuje 47,5% światła na dal, 17,5% na odległości pośrednie (80 cm) i 35% na bliskie (40 cm). Model neutralny względem aberracji sferycznych, co może lepiej dopasować się do pacjentów z różnymi odchyleniami rogówki.
- AT LISA tri – alokuje światło bardziej równomiernie (50% na dal, 20% na pośrednie i 30% na bliskie). Korekcja aberracji sferycznych (-0,18 μm) poprawia kontrast w większych źrenicach, co sprawdza się w warunkach skotopowych (słabego oświetlenia).
Jakość optyczna i zakres widzenia
Badania laboratoryjne wykazały, że obie soczewki zapewniają porównywalną jakość widzenia w warunkach standardowych:
- Odległości dalekie – AT LISA tri wykazuje minimalnie wyższą jakość obrazu dzięki korekcji aberracji sferycznych.
- Odległości pośrednie – obie soczewki mają podobne wyniki, co czyni je równoważnymi w tej kategorii.
- Odległości bliskie – AT ELANA oferuje nieco szerszy zakres bliskiego widzenia, co może być korzystne dla pacjentów, którzy często korzystają z widzenia na krótkich dystansach.
Aberracje chromatyczne – soczewki hydrofobowe i hydrofilowe
- AT ELANA – materiał hydrofobowy ma niższy współczynnik Abbego (51), co oznacza większą podatność na aberracje chromatyczne, szczególnie przy widzeniu dalekim.
- AT LISA tri – dzięki wyższemu współczynnikowi Abbego (56,5) lepiej radzi sobie z aberracjami chromatycznymi, co przekłada się na czystszy obraz w warunkach dalekiego widzenia.
Fotopsje i zjawiska świetlne
Oba modele generują podobne zjawiska świetlne (np. halo czy glare), które są typowe dla soczewek wieloogniskowych. Badania wykazały, że różnice w materiale (hydrofobowym lub hydrofilowym) nie mają istotnego wpływu na ich nasilenie.
Stabilność i tolerancja na zdecentrowanie
- AT ELANA – model neutralny względem aberracji sferycznych jest mniej wrażliwy na zdecentrowanie soczewki, co może być korzystne przy trudniejszych implantacjach.
- AT LISA tri – korekcja aberracji sferycznych może poprawiać jakość widzenia w centralnym ustawieniu, ale jest bardziej podatna na zaburzenia w przypadku nieprawidłowego ułożenia soczewki.
Praktyczne zastosowanie i wybór pacjenta
Oba modele soczewek są skuteczne w przywracaniu pełnego zakresu widzenia, jednak wybór odpowiedniej soczewki może zależeć od indywidualnych potrzeb pacjenta:
- AT ELANA (hydrofobowa) – lepiej sprawdza się u pacjentów z suchym okiem, większym ryzykiem osadów na soczewce lub nieregularnościami rogówki.
- AT LISA tri (hydrofilowa) – może być bardziej odpowiednia dla pacjentów z wyższym zapotrzebowaniem na kontrast lub tych, którzy preferują bardziej równomierną alokację światła.
Podsumowanie
Hydrofobowe i hydrofilowe trójogniskowe soczewki wewnątrzgałkowe, takie jak AT ELANA i AT LISA tri, oferują zaawansowaną korekcję wzroku dla pacjentów z zaćmą i presbiopią. Różnice między nimi, takie jak materiał, korekcja aberracji czy zakres widzenia, mogą pomóc w dostosowaniu soczewki do specyficznych potrzeb pacjenta. Konsultacja z okulistą jest kluczowa, aby wybrać model najlepiej dopasowany do indywidualnych wymagań i oczekiwań wizualnych.
Bibliografia
https://journals.lww.com/jcrs/fulltext/2025/02000/comparing_optical_quality_and_
simulated_defocus.12.aspx